چهارفصل

پاییز برای من زیباترین است. هوایش، عطرش، رنگش را دوست دارم. یک روز پاییزی می تواند تمام غم های عالم را در دلم بنشاند و روز دیگرش دلم بخواهد حجم عظیم شادی ام را با تمام مردم جهان قسمت کنم. پاییز فصل رفت و آمد احساسات متضاد است. حتی در لحظه ! دومین فصل دوست داشتنی ام زمستان است. سرمایش میچسبد حتی اگر برف نبارد. دستکش و جوراب مامان بافت و شال گردن رنگی اش زیباست. " ها " کردن های اول صبحی و گرم کردن دست هایی که از سرما خشک شده. نرگس خریدن های توی راه خانه خودش شادی آور است اصلا ! هرچند این علاقه بی ربط به ماه تولدم -دی- نیست. اگر زمستان نمای زیباتری داشت شاید بیشتر از پاییز دوستش داشتم. ولی انصافا نارنجیِ پاییز اولویت دارد به برهنگی درختان زمستانی. بعدتر میرسیم به تابستان. گرمایش را که کنار بگذاریم، میشود در موردش صحبت کرد. تعطیلی اش بعد از درس و مدرسه و دانشگاه عجیب می چسبد. مسافرت های خانوادگی و کلاس های تابستانی. میوه های خوبی هم دارد. و اما بهار. راستش خنثی ترین است برای من. جز همان یک هفته ی اول فروردین که سرگرم عید دیدنی هستیم و خوش میگذرد، باقی اش چه جذابیتی دارد؟ یک عده عشاق اردیبهشت هم زیادی شلوغش کرده اند دیگر ! باقی اش هم که خرداد است و زمان امتحانات. با این همه، من با هوای بارانی امروز، جان گرفتم. با بوی نم اش هزار بار مُردم و دلم خواست تا ابد پاییز باشد ..