تغییر

این روزها که فایل های صوتی استاد را گوش میدهم، فهمیده ام چقدر رفتار درست را بلد نبودم.. مثل کودکی که تازه الفبا یاد گرفته، دارم زنانگی می آموزم حرف به حرف.. کلمه به کلمه.. 

سعی میکنم آن لجبازی درونم را خاموش کنم.. سعی میکنم وقتی عصبانی ام، نه سکوت کنم نه صدایم را بالا ببرم. سعی میکنم کمتر حرص بخورم، مهربان تر باشم.. سعی میکنم یک حرف هایی را به زبان نیاورم، اصلا بعضی چیزها را ندیده بگیرم و به روی خودم که نیاورم هیچ، با روی خوش لبخند بزنم..

راستش پذیرش بعضی هایش برایم سخت بود اما اعتماد کردم و خب البته نتایج خوبی هم گرفتم به لطف خدا.. یک جاهایی خوب شروع کردم و وسط کار خراب کردم اما تسلیم نشدم.. تغییرعادت سخت است اما شدنی ست.. 

این سفر برایم یک تمرین بزرگ است.. باید مراقب تک تک لحظاتم باشم. میخواهم یک خاطره جدید، دوست داشتنی و متفاوت از همیشه در ذهن مان حک شود.. چطور؟ با رفتار من.

امیدوارم که موفق شوم. خدای جان کمکم کن. مثل همیشه.

واکسن هجده ماهگی خر است :|

تو فکر بودم حالا که دخترک بی حاله، کمتر ظرف کثیف کنیم و مستقیم قابلمه رو ببرم سر سفره که کار کمتر دربیاد.

بعد با خودم گفتم نههه قابلمه داغه میسوره بچه.

یهو یادم اومد بخاطر همین بی حالی و پادرد و تب واکسنش نمیتونه بلند شه بیاد وسط سفره و دست به قابلمه بزنه و شیطنت کنه :(

این دفعه شجاعت به خرج دادم و بعد واکسنش نرفتم خونه ی پدری. اومدم خونه ی خودمون. البته با این تو رختخواب موندن و تکون نخوردنش فکرنمیکنم فردا تنهایی از پس کارا بربیام.

 

دویستوشصتوسه

خداجونم..

من دوست دارم اوضاع درست شه..

من فقط به خودت امیدوارم..

من نمیدونم کار درست،حرف درست، تصمیم درست چیه..

به خیال خودم دارم راه درست رو میرم..

اما..

یه وقتایی فکرمیکنم نکنه اشتباهه.. نکنه دارم کارو خراب میکنم..

خداجونم..

لطفا خودت بهترین ها رو جلوپام بذار..

من جز تو کسی رو ندارم..

منو ازین بدبختی نجات بده..

راستی.. عیدتون مبارک.. :)

امسال بلاخره تونستم عیدی بدم :) به همسایه هامون. عیدتون خیلی مبارک. التماس دعا.

عیدی عزیز

چند روزی بود که با کانال آقای محسن پوراحمدخمینی آشناشده بودم.

یک سری دوره های آموزشی داشتن با عناوین مختلف.

منم که این روزا حسابی با چالش های زندگی مشترک دست و پنجه نرم میکردم و میکنم،

مشتاق بودم لااقل صوتهای کلاس هنر زن بودن شون رو تهیه کنم.

تا این که عیدی غدیر پدرشوهرجان به کارتم واریز شد و دقیقا به اندازه مبلغ دوره بود!

منم به فال نیک گرفتم و خریدم :)

دخترک هم حسابی باهام همکاری کرد و در اقدامی بی سابقه تا یازده و نیم صبح خوابید! و منم با ذوق و شوق فراوان یک جلسه و نصفی گوش دادم و پیاده سازی کردم!

و به خودم قووول دادم هررچی یادگرفتم عملی کنم.

تا اینجا که موفق بودم الحمدلله و البته نتیجه هم گرفتم.

واکنش های سرشار از تعجب همسر در مقابل تغییر رفتارم هم جالب بود :))

اعتراف میکنم خیلی از مطالب رو میدونستم و همیشه هم از دونستن و عمل نکردن ضربه خوردم تا حالا.. و البته یه نکاتی هم بود که هیچ جا دقیق و درست یادنگرفته بودم مثل تعامل با مادرشوهر که استاد خیلی خوب توضیح دادن.

الحمدلله. :)

شکستن

برای سومین روز، با دخترک توی تراس نقلی خانه مان بازی کردیم.

بله، در همین هوای داغ قبل غروب. به مدت نیم ساعت.

قدم زدیم، توپ بازی کردیم.

راستش فکرمیکردم زیادی کوچک است و جایمان نمیشود.

پنجشنبه بندرخت ها را آوردم داخل، زمین را شستم و دیدم موتور کولر و ماشین لباسشویی آنقدرها هم که فکر میکردم جا نگرفته اند.

به هرحال فضا برای بازی یک کودک یک ساله و نیمه کافی بود.

و این من بودم که در ذهن خودم یک "نه" محکم ساخته بودم و نمیتوانستم غیر از آن را بپذیرم.

گاهی باید چارچوب ها را شکست. تجربه های جدید همیشه ترسناک نیستند. لااقل به امتحانش می ارزد.

یک به توان یی نهایت

درد دست مامان به حدی رسیده که عملا نمیتواند سبک ترین چیزها را بردارد و میگوید همه کارهای خانه افتاده روی دوش بابا..

بابایی که سه روز در هفته میرود بیمارستان. برای خدمت. مدافع سلامت است.

من اینجا، توی خانه. درحالی که نمیدانم همسرم چرا غرق سکوت شده و حالش خوب نیست.

من اینجا، توی خانه. در حالی که دخترک دیشب با بغض از خواب بیدار شد و لابد بداخلاقی هایش را باید به حساب دندان درآوردن بگذارم.

من اینجا، توی خانه. در حالی که از سیر مطالعاتی ام عقب افتاده ام و تحقیق هایی که باید فردا تحویل بدهم آماده نیست.

من اینجا، توی خانه. در حالی که دلم میخواهد در خانه ی پدرهمسر را بزنم و از مادرش بپرسم دیشب پسرت چه چیزهایی یواشکی گفت که با من یک کلمه هم حرف نمیزند!

من اینجا، توی خانه. دلم پیش مادرم که دست تنهاست، نگران وضعیت زندگی مشترک مان، دلسوزی و صبوری با دخترک زودرنج، و هزار و یک مسئله ی کوچک و بزرگ دیگر.

من باید قوی باشم. با دخترک دعوا نکنم.. به مادرم سر بزنم، کارهایش را بکنم، غذا بپزم طوری که احساس ناتوانی نکند. من باید درحالی که از همسرم دلخورم و عصبانی، ادای یک زن فهمیده و مهربان را دربیاورم تا حال و هوایش عوض شود. من باید خودم را به گروه مطالعاتی مان برسانم و عقب نیفتم.

من چندنفرم؟

تماس های ترسناک !

وقتی زنگ میزنن و میگن : سلام "عروسم"

قطعا پای حرفهای مادرشوهر- عروس ی در میونه !

خدایا کمک کن از این موقعیت به خوبی عبور کنم 😭