توی بدترین شرایط، صبح که پامیشدم برام روز جدیدی بود.. انگار که تموم بدحالی دیروز محو شده بود و میتونستم روز خوبی برای خودم بسازم..
امروز اما، با همون سردرد دیشب چشمم رو باز کردم. با همون قلبی که پر از غصه و ناراحتیه نفس کشیدم و ذهنم نتونست بپذیره که امروز یه روز دیگه ست پس برو بسازش. نتونست خودش رو گول بزنه و همه چی رو یادش بره. انگار که رسیده باشه به ته خط. دیگه توان ساختن دوباره نداره.. یه چیزایی اگه خراب بشه، نمیشه تعمیرش کرد. باید انداخت دور..
هرجور حساب میکنم، میبینم آذر 95 آخرین زیارت مشهدمون بود..
ولی..
انگار چنددد سال گذشته..
بس که دلتنگیم..
بس که تصاویر حرم رو میبینیم و دلمون پر میکشه..
هنوز یه ماهی مونده تا بشه دوسال..
اما دلم میخواد امیدوار باشم..
اونقدری که هنوز دوسال نگذشته قسمت بشه بیاییم حرم..
شاید آقا طلبید..
هرچند با حساب و کتابهای ما جور درنیاد..
حرم لازمیم..
مشهدی ها حرم رفتین التماس دعا :)
در این حد دلم نمیخواست همسر فردا راهی سفر بشه که چندشب پیش هنوز نرفته زار زار گریه م گرفت!
حریفش نشدم و در نهایت بهش گفتم لااقل یه استخاره بگیر من دلم راضی بشه به رفتنت!
جوابش خوب بود و آرومم کرد.
همسر گفت من میتونستم سه شنبه برم اما بخاطر شما سفرمو گذاشتم چهارشنبه که بیشتر کنارت باشم.
حالا از هفت صبح رفته هنوز نیومده خونه :| بعدم زنگ زدم میفرمایند که نظرت چیه ساعت 2-3 نصفه شب حرکت کنم؟
این بود آرمان های ما؟
الان من حق ندارم سرمو بکوبم تو دیوار ؟ :|
سلام :)
به دخترخاله جان میگفتم سه ماهه دوم بارداری چقدر خوب و راحته و زود میگذره! مخصوصا از اون جا به بعد که تکون هاشو حس میکنی .. حرفم رو تایید کرد و گفت ولی بذار یه روز تکون نخوره اون وقت می میری از استرس!
چندشب پیش خوردم زمین. با دستم مانع افتادن شدم اما فقط و فقط به این فکر بودم که خدایی نکرده برای دخترک اتفاقی نیفتاده باشه.. ضربه اصلا شدید نبود اما یهو ترسیدم.. خونه که رسیدیم و دیدم تکون میخوره خیالم راحت شد..
امروز بعد مدت ها بعد نماز موندم بیدار و میز صبحانه رو چیدم. دارم یه صوت در مورد دوران بارداری گوش میدم این روزا که میگه بیداری بین الطلوعین رو از همین الان تمرین کنید. نکته ی جالبش اینه که میگه نوزادها بخاطر ارتباط با عالم غیب فطرتا زمان بین الطلوعین رو بیدارن. یاد حرف چندتا مامان افتادم که میگفتن بچه ها خودشون ما رو برای نماز صبح بیدار میکنن!
کی میشه من صبح زود پاشم ببینم چشمای قشنگ تو باز کردی و غش کنم برات :)
همسر قصد داره برای مراسمی که اخر این هفته برای داییش توی تهران برگزار میشه شرکت کنه. یه سفر سه روزه.
خب قطعا من نمیتونم همراهیش کنم.
دوست ندارم بره :(
نمیدونم این دوست نداشتنم از روی خودخواهیه یا یه حس درست..
بنظرم این سفر خیلی ضروری نیست. اونقدری که منو تنها بذاره هرچند کنار خانوادمم. از الان حس میکنم این سه روز خیلی بهم سخت میگذره و غصه م گرفته! استدلالش اینه که اونجا نیاز به کمکش دارن و باید حضور داشته باشه.
هیچ کدوم از اعضای خانواده اش و حتی بعضی خاله و دایی هاش هم نمیخوان برن نمیدونم چه اصراری به رفتن داره ..
منم میترسم بگم نره حس کنه دارم کنترلش میکنم و این حرفا..
موندم چه کنم !
شما دعا کنید شاید منصرف شد از تصمیمش..
تا ببینیم خدا برامون چی میخواد..
هشت صبح گاری رو برداشتم و رفتم خرید :)
هوای اول صبح محشره..
کمی میوه خریدم..بعد مدت هاا سبزی گرفتم پاک کردم..
رفتم هایپرمارکت..دیدم داره یه سری اسم میخونه! ملت وایساده بودن مرغ و گوشتی که سفارش داده بودن تحویل میگرفتن!! تموم که شد، از باقی مونده شون هرچی نیاز داشتیم برداشتم. این که میگن سحرخیز باش تا کامروا شوی همینه ها :))
خرید خونه هیچوقت با من نبوده. بیشتر میخواستم برم بیرون یه هوایی بخورم :)) تره بار رو باید اول صبح خرید که همسرجان خونه نیست. دیگه یه وقتایی که ضروری باشه خودم میرم. مخصوصا الان که همسری سرماخورده.
برکتی که توی سحرخیزی هست هیچ جا نیست! چقدر وقت آدم زیااد میشه.