شهید آوردند..

لباس های بابایش را هرجای خانه که می بیند، با انگشت های کوچکش اشاره میکند و میگوید : بابایی. بعد یک نگاهی به در می اندازد. میگویم بابا سرکاره.

..

چشم های دختران تان 4سال به در بود.. نه منتظر تماشای پدر.. نه منتظر آغوش پرمهر و امنش.. منتظر یک تابوت.. 

..

این روضه ها را دختردارها خوب می فهمند..

خلوت لازم

شدیدا نیازمند یکی دوساعت وقت آزاد بدون مامانی گفتن های مکرر و تق تق صدای در و هرگونه مزاحمت محیط هستم!

اما وقت کو؟

بین نقش های مختلفم گیر کردم و دوز شون بالا پایین شده.. باید یک سری تغییرات تو برنامم ایجاد کنم..

نظم برنامه مطالعاتیم بهم ریخته و عقب افتادم.. چندروزی هست صوت کلاس رو گوش ندادم و باید تمامش کنم، دوره جدید رو شروع کنم، در واقع دوره های جدید، اما اما.. وسط این به هم ریختگی دلبری های دخترک و حس آرامشی که بعد از چالش های پشت سرگذاشته وجود داره باعث میشه بتونم دوام بیارم.. و مهم تر از همه خدایی که هست و دلگرم کننده ترینه..

به تو از دور سلام..

دلم پر است اما کلماتم اشک میشوند..

اربعین امسال سراسر مرور خاطرات و دلتنگی ست..

چقدر سخت است این فراق..

ثمره ی پنج سال زنذگی

در آستانه ی پنجمین سالگرد عروسی مان..

یک لذت شیرین نصیبم شد..

عمیقا خوشحالم که آقای همسر تمام تلاشش را کرد که مدت زمان سفر اجباریش را کوتاه کند یا ما را هم با خود ببرد. چرا؟ چون دوری ما برایش سخت بود. و این، برای ما، یعنی یک اتفاق بزرگ. ما که در این پنج سال با انواع و اقسام مشکلات جنگیدیم و هنوز هم در حال نبردیم اما میخواهیم این زندگی را نگه داریم.. ما که اخیرا خیلی چیزها بین مان خراب شد اما این اتفاق، این دلتنگی مثل آب روی آتش بود.. این دلتنگی نه از جنس شور و شوق سال اول زندگیست، نه از جنس متن های عاشقانه ی دروغین. این خود خود عشق است.. عشقی که از لابلای سختی ها و استقامت ها و بارها زمین خوردن و بلند شدن متولد شده. این یعنی آنقدر دوستت دارم که هنوز نرفته، دلم برایت پر میکشد.. این دوست داشتن خیلی زیباست. ما که مدت ها نداشتیم اش، ارزشش را میدانیم..

خدایا خودت پناه همه ی بی پناهان باش. فقط خود خودت که بهترینی