با آن جوراب شلواری سفید اش..

امروز یک نوزاد اوتیسم ای دیدم یا شاید سندرم داونی بود. نمیدانم این دو یکی هستند یا نه. آن چه که مطمئنم، مهربانی مردم است. ساک صورتی دخترک را که در آغوشی آویزان مادرش بود توی مترو گذاشتند. صورت و موهایش را نوازش کردند. به مادرش جا دادند که راحت بایستد. و سهم من یک لبخند بود. به دخترک پیرهن صورتی و مادر جوانش. نه از روی ترحم. مثل واکنش ام به دیدن تمام نوزادهای دیگر. 

قدر سلامتی مان را بدانیم و شاکر باشیم.