پنجاه و یک

به این فکر میکنم که چقدر از رویاها و فانتزی هامون بعد از مرگ به دردمون میخورن؟ چقدر این دنیایی شدیم ! برای بعضی چیزها یه جوری خودمونو به اب و آتش میزنیم انگار موندنی هستیم . واقعا کدومش برامون ذخیره خواهد شد ؟‌ چقدر برای بعضی چیزها بیخودی حرص میخوریم .. چقدر حرف دیگران رو به دل میگیریم و بداخلاقی میکنیم. نمیدونم این شهدای حله چی داشتن که من رو یهو اینقدر عوض کردن ! یه تصمیمی رو که بارها گرفته بودم و زیر پا گذاشته بودم عملی کردم. و دیدم خیلی عوض شده .. به خیلی چیزها. شاید اونا رفتن تا ما یکم به خودمون بیاییم. وقتی همه مون رفتنی هستیم .. چقدر اینقدر برای این دنیامون جمع می کنیم؟ پس زندگی ابدی چی ؟ مگه چقدر دیگه قراره زنده بمونیم؟