همین حوالی

و همانا بزرگترین خوشبختی این روزهایمان این است که وقت دلتنگی، لباس هایمان را میپوشیم و ده دقیقه ی دیگر میرسیم خانه ی پدری.

قابلمه هایمان را دست میگیریم و ناهارمان را دورهم میخوریم.

انگار یک غم بزرگ از دلم برداشته شده از وقتی آمده ایم اینجا.

الحمدلله