حال این روزها

یه غم عمیقی ته دلمه.. بخاطر وضعیتی که توش هستیم.. بخاطر کشورم.. با خودم میگم کاش یک خواب بود.. کاش برمیگشتیم به روزهایی که داشتیم.. کاش این همه نفرت بین مون نبود.. کاش میشد این پاییز رو با آرامش میگذروندیم نه خبر کشته شدن این انسان های بی گناه.. حس میکنم توی جنگیم.. وقتی بیرونم غصه میخورم.. دلم میخواد داد بزنم به خدا راهش این نیست.. دلم میخواد همه ی زن ها رو بغل کنم و بگم عزیز دلم تو خیلی ارزشمندتر از این هستی که تمام دغدغه ات بشه خوردن باد لای موهات.. تو قابلیت اینو داری که یک نسل رو متحول کنی چرا الان داری برای این میجنگی که نمیتونی هرچی دلت خواست بپوشی؟ همزمان دلم خونه از سخت گیری های یک عده و مزخرفاتی که میگن.. همزمان حق میدم که همه از وضعیت اقتصادی شاکی باشن.. این کلاف پیچیده گره های سختی داره که باید یکی یکی باز بشن..