صد و نه

بنظر می آید زیادی منطقی شده ام. یک چیزهایی را فقط باید از دریچه ی احساس دید. لازم نیست منطق را در همه جا جستجو کرد. گاهی اشکالی ندارد از بعضی خط قرمزها عبور کرد. میشود چارچوب ها را نادیده گرفت. دو شب پیش با دوستی صحبت میکردم درباره ی موضوعی که همیشه فکر میکردم نباید به هیچکس گفت ! بعد فهمیدم چقدر احساس خوبی دارم از بیان خواسته های درونم. او هم از تجربیاتش برایم گفت. غبطه میخورم به آدم هایی که سرشار از بیان قوی احساسات شان هستند. پشت تلفن چنان موضوعی را با ذوق برایت میگویند که میتوانی چهره شان را کاملا تصور کنی. چهره ای پر از هیجان و حس. صدایشان به خوبی بیانگر درونشان است. نمیدانم این ها مربوط به شخصیت است یا اکتسابی ست. هرچه هست، باید برای غلبه ی احساس بر عقلم تلاش بیشتری کنم ! هرچند همیشه خودم را آدم احساسی میدانم ! باید بعضی چیزها را آسان بگیرم و اینقدر دو دوتا چهارتا نکنم.