گاهی دلم برای خودم تنگ میشود..

چند روزی ست که پرت شده ام به دوران نوجوانی.. زمانی که خودم بودم و خودم. آن وقت ها تنها چیزی که معیار تصمیم گیری ام بود " حال " ام بود.. یک روز غرق کتاب و تست و کنکور بودم و فردایش دلم میخواست فقط زل بزنم به پرده ی حریر گل صورتی اتاقم و بازی نور را تماشا کنم. خودم را به خرید اولین گل نرگس سال دعوت میکردم و از دکه ی روبرو همشهری داستان میخریدم. بلوز چهارخانه و گوشواره های لنگه به لنگه را انتخاب میکردم!

راستی.. چقدر عوض شدم.. چقدر معیار انتخاب هایم تغییر کرده..

یک تغییراتی را دوست دارم، اما.. راستش بیشترش را نه!

من خودم را درگیر تصوری کردم که اصلا شبیه من نبود و آنقدر از این تصویر ذهنی که نمیدانم دقیقا از کجا الگو شد، تقلید کردم که الان دلم برای آن زمان های خودم تنگ شده.

من هنوز هم دلم پر میکشد برای ظرفهای سفالی. برای بوی عود و شمع هایی که شبها روشن کنم. من لباس های ساده و تک رنگ قبل را میخواهم. حتی از نوشته های اینجا هم حالم به هم میخورد! این روزمره نویسی عامیانه ام را دوست ندارم. یاد بلاگفا و پست هایی که ساعتها برایشان وقت میگذاشتم، یاد وسواسم در انتخاب کلمات بخیر .. 

باید فکری به حال خودم بکنم. مدت هاست کتاب شعرهایم خاک میخورند.. مدت هاست خودم را گم کردم.. من باید یک بخش هایی از خودم را به خودم برگردانم..