گذر زمان

یه مدته دارم به مراقبت از خود فکر میکنم.. به ایجاد تغییراتی که کیفیت زندگی مو بالا ببره. شاید از وقتی دیدم اطرافیانم در سنین بالا از نظر سلامتی دچار مشکلاتی شدن و دارن رنج میبرن بیشتر به این فکر فرو رفتم. من همیشه بیست و پنج ساله باقی نمی مونم. از یه جایی به بعد درد کمر و دست و پا و فشار خون و ..‌‌‌‌ میاد سراغم. درسته نمیشه جلوشو گرفت. اما میشه از الان به فکرش بود. من میتونم وزنم رو کم کنم تا توی چهل سالگی سالم تر باشم. میتونم ورزش کنم تا بدنم برای انجام کارهای روزمره بیشتر باهام همکاری کنه. کی؟ همین الان! قبل از این که این مشکلات بیاد سراغم. من میتونم مراقب پوستم باشم قبل از این که دیر بشه.

و من به عنوان مادر، میتونم همه ی اینها رو به دخترم منتقل کنم و فکرکنید اینجوری چقدر دنیا متفاوت میشه.. میتونم به دخترم یاد بدم برای خودش وقت بگذاره‌. خودش رو دوست داشته باشه. خودش رو بپذیره و برای رشد خودش برنامه داشته باشه. نه با سخنرانی و دستور و ... همین که مییبینه من به خودم میرسم. همین که میبینه مراقب خودم هستم اون هم همونطور عمل میکنه.

و خب همه ی این ها در صورتی ممکنه که عمرم اجازه بده و اصلا چهل سالگی رو ببینم :)) 

و نه فقط در زمینه سلامتی.. اگر من از این شاکی هستم که چرا مامانم در زمان مجردیم کار خونه زیاد بهم نمیداد.‌‌. یا چرا با من راحت حرف نمیزد، پس باید در رابطه خودم با دخترم حواسمو بدم.. براش امن باشم. از حالا که چهارسالشه بذارم توی آشپزی کمکم کنه و... آره ساده تربن راه اینه که حسرت گذشته رو بخورم و هیچ کاری براش نکنم جز غر زدن.

حرکت.. حرکت.. حرکت.. باید حرکت کرد. قبل از این که دیر بشه.

این صحبت ها رو با همسر مطرح کردم‌. گفتم که برای خودم و برای دخترک، چه تصمیماتی دارم در راستای مراقبت از خود‌. و خب ازونجایی که تامین این ها نیاز به بودجه داره، منتظرم تا تامین بشه و به امید خدا یه سری تغییرات رو ایجاد کنیم :))

رزق

خیلی برام جالبه.. کارای خدا هیچ حساب و کتابی نداره.. یه وقت میبینم یه هفته ست، ده روزه هیچ سفارشی ندارم بعد توی یک روز یهو سه تا مشتری میاد :)) مثل امشب که یه مشتری ازونایی که خیلی خوب و راحت و بی دردسرن خریدشو کرد و جبران این مدت شد :)) نمیخوام خیلی وارد جزییاتش بشم و بشینم به حکمتش و اینا فکر کنم اما خیلی حس قشنگیه که خدا هواتو داشته باشه و یهو ازونجایی که فکر نمیکنی بهت حال بده..انگار باید خودتو بسپاری دست خودش و بدون نگرانی خیالت تخت باشه که میرسونه‌.. امروز نشد، یه روز دیگه..

شب میلاد حضرت زینب به عنوان اولین خرجم یه جعبه شیرینی خریدم و بردم جشن خونه دوستم تا متبرک بشه..

فروشگاه آنلاین لباس کودک و نوجوان دارم. اگه برا بچه ها خرید داشتین هستم خلاصه :)

یک آرزو

دلم میخواست الان توی بغلم بودی یا در بدترین حالت ممکن منتظر بدنیا اومدنت بودم.. اما وضعیت الانم حتی از بدترین حالت ممکن هم خیلی دوره.. دنیا یه وقتایی اونطوری که ما دوست داریم باهامون تا نمیکنه.. عمیقا از تک فرزندی منتفرم. آسیب هاش رو میدونم‌. روز به روز تنهایی دخترک رو جلوی چشمم میبینم و هیچ کاری از دستم برنمیاد. تعجب دیگران از اینکه شما دیگه چرا دومی رو نمیارین، گاهی تیکه انداختن هاشون، چرا هاشون رو میشنوم و رد میشم و به هیچکس نمیتونم بگم مگه میدونی تو زندگی من چه خبره؟ هیچوقت اهل بچه های پشت سر هم نبودم اما هیچوقت هم دوست نداشتم اختلاف سنی شون از چهارسال بیشتر بشه. و الان که دو ماه به چهارسالگی دخترک مونده، این غم رو دنبال خودم میکشونم و فقط این آرومم میکنه که خدا خودش میدونه‌ دلم چی میخواد اما شرایطم اجازه نمیده.. روند درمان همسر خوب داره پیش میره، دکترش، خودم، خودش راضی هستیم اما هنوز صلاح نمیدونم به بچه دوم فکرکنیم‌. امیدوارم خدا برامون جبران کنه همه ی اینها رو.. امیدوارم حال رابطه مون اونقدر خوب بشه که هر دو با اشتیاق‌ و بدون نگرانی به یه بچه دیگه فکر کنیم. 

حال این روزها

یه غم عمیقی ته دلمه.. بخاطر وضعیتی که توش هستیم.. بخاطر کشورم.. با خودم میگم کاش یک خواب بود.. کاش برمیگشتیم به روزهایی که داشتیم.. کاش این همه نفرت بین مون نبود.. کاش میشد این پاییز رو با آرامش میگذروندیم نه خبر کشته شدن این انسان های بی گناه.. حس میکنم توی جنگیم.. وقتی بیرونم غصه میخورم.. دلم میخواد داد بزنم به خدا راهش این نیست.. دلم میخواد همه ی زن ها رو بغل کنم و بگم عزیز دلم تو خیلی ارزشمندتر از این هستی که تمام دغدغه ات بشه خوردن باد لای موهات.. تو قابلیت اینو داری که یک نسل رو متحول کنی چرا الان داری برای این میجنگی که نمیتونی هرچی دلت خواست بپوشی؟ همزمان دلم خونه از سخت گیری های یک عده و مزخرفاتی که میگن.. همزمان حق میدم که همه از وضعیت اقتصادی شاکی باشن.. این کلاف پیچیده گره های سختی داره که باید یکی یکی باز بشن.. 

رهایی

امروز خانم فروشند بهم یه اسکناس پنجاه تومنی داد! با دیدنش چشمام گرد شد و گفتم: پنجاه تومنی؟!! از کجا پیدا کردین؟ خندید. گفت خودمم تعجب کردم صبح یکی از مشتریا بهمون داد‌. پیرمرد که توی صف بود گفت اینو باید قاب بگیری! خندیدم و گفتم آره..

هنوز از توی فروشگاه نیومده بودیم بیرون که دوباره مچ خودمو گرفتم! من کی اینقدر حرفامو به زبون میارم؟ قبلا اگه همین اتفاق میفتاد، هرچند از دیدن اسکناس پنجاه تومنی چشمام گرد میشد، ولی همه ی این حرفا رو توی دلم نگه میداشتم. به زبون نمیوردم. من از کی اینقدر رها شدم؟ 

توی مهمونی خونه خواهرشوهر هم همین حس رو داشتم. چقدر اونجا با همه حرف زدم. چقدر دیگه اون آدم ساکت نبودم.

شاید چون تمرین میکنم از چارچوب های زیادی که برای خودم ساختم بیام بیرون. نکنه اینو بگم زشت باشه؟ نکنه فلانی نباید فلان حرف رو بدونه؟ و مهم تر از همه! اگه اینو بگم چه تصوری از من پیدا میکنه؟؟؟ این یکی خیلی توی ذهنم پررنگه.. در مورد من چی فکر میکنه؟ چیزی که نباید مهم باشه ولی هست.. و بخاطر همین خیلی جاها نتونستم خودم باشم.. و مدتیه دارم تمرین میکنم خودم باشم.. با همه ی نقاط ضعفی که دارم خودمو بپذیرم و دوست داشته باشم بدون اینکه فکرکنم دیگران چه فکری در مورد من میکنن.. البته به چارچوب های خودم پایبندم و منظورم اون رهایی بی حد و مرز نیست.. چارچوب هایی که خدا خودش تعیین کرده نه سلیقه افراطی و تفریطی دیگران..

شاید به همین خاطر هست که توی حرف زدن هم رها شدم و اینجوری خیلی بیشتر از قبل بهم خوش میگذره..

قبل خواب

روتین مون اینجوریه که میاد توی تختش، گاهی عروسکاشو میاره، و من با گوشی لالایی های همیشگی رو براش میذارم و گوش میده تا خواب بره. توی تختش یه عالمه باهام حرف میزنه‌. گاهی یه قسمت از کارتون هایی که دیده رو تعریف میکنه، بعضی وقت ها سوال میپرسه و ... انگار یه گوشه ای از اتفاقات اون روزش رو باهام به اشتراک میذاره‌‌..

قبلا اینجوری بودم که خستگی و خوابالودگی خیلی روی اخلاقم اثر میگذاشت و اجازه ی حرف زدن بهش نمیدادم.. بعد که چندبار جلوی خودم رو گرفتم و سعی کردم خوب بشنومش، دیدم چقدر این گفتگوها کیف میده و  لذت میبرم که دنیای خیالی قشنگش و احساساتش رو قبل خواب با من درمیون میذاره..

یاد خودم افتادم.. البته نه توی این سن ولی دوران نوجوانی مو یادم اومد که هرشب دقیقا قبل خواب هزار تا فکر توی سرم بود که نمیذاشت خواب برم.. و یاد فیلم هایی افتادم که اتاق دو تا خواهر رو نشون میداد که حسابی دخترونه و پر از رنگ بود و شب ها کنار هم میخوابیدن و حرف میزدن و خیالبافی میکردن و من همیشه به اون دو تا خواهر حسودیم میشد! (هنوزم میشه‌ حتی :)) )

قطعا دختر من توی نوجوونیش نمیاد قبل خواب باهام حرف بزنه منم بالاسرش نیستم که براش لالایی بذارم اما دوست دارم الان که چهارسالشه این حس شیرین رو کنارش تجربه کنم :)

خدا رو چه دیدی! شایدم در آینده خواهردار شد و فانتزی من در مورد دخترام به حقیقت پیوست :))

تماس

بعد از چند روز اومدم از اتفاق دیروز بنویسم..

سر سفره گفت گفت فیلم ببینیم؟ گفتم نه من میخوام صحبت کنم.

گفتم بنظرم بهتره با پدرم تماس بگیری و خبر فروش ماشین و پیدا کردن مغازه رو بهش بدی.

راستش خودم حس خوبی ندارم از اینکه در مورد این چیزا به خانوادم بگم و ترجیح میدم مسائل کاری رو مردونه خودشون صحبت کنن.

بعد هم برای شرکت توی دوره و چندتا خرید ازش درخواست پول کردم :))

و همه ی اینها در تصورم پنجاه پنجاه بود که انجام میشه یا نه‌‌.. ولی گفتم، چون نمیخواستم باز توی خودم بریزم و سکوت کنم.

گفت همه رو بصورت مکتوب براش بفرستم.

رفت و شب که اومد خونه جلوی خودم با بابام تماس گرفت. یه مکالمه ی بینظیر.. پر از محبت و صمیمیت و اقتدار.. چیزی که توی این هفت سال خیلی کم دیدم.. همسر اینجور تماس ها رو دخالت میدونست و هیچ نیازی نمیدید که توضیح بده.. بعدشم هرچی گفتم بهم بگو بابام چی گفت، گفت چیکار داری خودمون دوتا میخواستیم صحبت کنیم..

این تغییر بزرگ بنظرم جای جشن گرفتن داره حتی!

قبل از مکالمه مون بهم گفت که همین الان ماشین رو تحویل داده و تمام..

و من مات و مبهوت که عه! کی کاراشو کردی و ... ؟ ناراحت نیستی؟ حالت خوبه؟ 

این که من رو درگیر جزییات فروش ماشین نکرد و فقط خبر نهایی شو بهم داد بی نهایت برام خوشحال کننده بود.. تازه کلی هم از خودش تعریف کرد که بدون ترس و خجالت تونسته صحبت کنه و حقشو بگیره و حواسش بوده کلاه سرش نذارن و اینا..

خلاصه که دیدن این ویژگی ها بشدت برام جذاب بود و بابتش خوشحالم..

هرچند امروز باز داشتم روی تفاوت هامون زوم میکرپم اما فکرکردن به اتفاقات دیروز لبخند روی لبم آورد.. به امید تغییرات بیشتر و بهتر 

از دیشب تا امروز

بذارید از دیشب شروع کنم!

قرارمون این شد که همسر از سرکار بره دکتر، من و دخترک هم از خونه خودمونو برسونیم اونجا. اشتباهی یک ایستگاه دیگه پیاده شدیم و نیم ساعت پیاده روی کردیم‌ و با نقشه و در تاریکی شب مسیر رو پیدا کردیم. نفس زنان خودمونو رسوندیم مطب و یک نفر جلومون بود. همسر رفت داخل ما هم رفتیم برای بچه گرسنه مون خوراکی خریدیم. همسر صدام زد و رفتیم داخل. رفتار دکتر دلگرم کننده و باحوصله بود. یه حالت خاصی داشت. هر دو پسندیدیم‌. قرار شد سه هفته دیگه مجدد ویزیت بشه. رفتیم پایین داروها رو بگیریم. یکی رو نداشت. گفت باید برید داروخانه دولتی. همسر سرچ کرد و گفت نزدیکه بریم. بعد بیست دقیقه رسیدیم و فهمیدیم دولتی نبوده ! سوار شدیم رفتیم ۲۹ فروردین. اونم نداشت. حسابی گرسنه بودیم. باد و بارون بود. یه پیرمرد مهربون و باکلاس ما رو برد ۱۳ آبان که دیگه بگیریم و برگردیم خونه. اونجا هم پیدا نکردیم! خسته و عصبانی و گرسنه بودیم‌. برگشتیم خونه. من نشستم پای کاری که قول داده بودم تحویلش میدم. فکرنمیکردم ۱۱ شب برسیم خونه. نیم ساعت کار کردم و خوابیدیم..

صبح یکی یکی زنگ زدم به داروخونه ها‌. گفتن باید بری هلال احمر. گوشیم شارژ نداشت‌ و کابلش خراب بود. داروخانه تا ۶عصر باز بود و همسر نمیرسید خود بره. من باید میرفتم‌. قرار شد برم کابل بخرم، برگردم خونه،گوشیمو بزنم تو شارژ بعد راه بیفتم. اومدیم بریم که دیدم کلید روی در نیست! زنگ زدم دیدم بعله همسر با خودش برده سرکار! گفت بیا اینجا گوشیتو شارژ کن کلیدها رو ببر و برو.. هزاربار نقشه مترو رو چک کردیم و رسیدیم.. گوشی نگهبان ساختمون محل کار همسر رو گرفتم و بهش زنگ زدم چون آدرس دقیق نداشتم! رفتیم اونجا. گوشیمو زدم به شارژ. گرسنه مون بود. با دخترک رفتیم پایین و یه رستوران دنج پیدا کردیم و توی فضای باز قشنگش آش رشته خوردیم. ناهار مادر دختری مون که تموم شد برگشتیم چای خوردیم و با پنجاه درصد شارژ راه افتادیم سمت داروخونه. چشمم خورد به فروشنده توی سالن مترو و توی اون شلوغی سریع یه کابل ارزون خریدم که فقط تا شب کارمو راه بندازه. قطار اومده بود و سریع کارت کشیدم و پریدیم داخل! ایستگاه آخر پیاده شدیم. کمی پیاده رفتیم و شارژ خودمون دیگه داشت تموم میشد.. دخترک درخواست سرویس داشت با اینکه محل کار پدرش یبار رفته بود.. رفتیم و بلاخره به داروخونه موردنظر رسیدیم.. زود نوبت مون شد.. گفت یه کپی از کارت ملی میخواد! خداروشکر یادم بود و کارت ملی همسر رو ازش گرفته بودم.. رفتیم کپی گرفتیم و برگشتیم.. دخترک گفت بریم‌ روی صندلی های توی محوطه بشینیم.. رفتیم داخل که مدارک رو تحویل بدیم..درحال پر کردن فرم بودم‌..یه لحظه سرمو برگردوندم دیدم این بچه داره فرار میکنه! قلبم وایساد.. اگه نمیدیدمش چی..؟ رفته بود بشینه روی صندلی های محوطه.. با گریه بغلش کردم و به سختی فرم رو پر کردم.. خیلی جلوی خودمو گرفتم که اشکم درنیاد.. همچنان گریه میکرد.. خسته شد بود.. خوابش میومد.. حس بدی داشتم.. کمی معطل شدیم تا داروها رو تحویل گرفتیم.. نشستیم روی همون صندلی ها.. ساعت ۴ بود و ما پنج ساعت از اینور به اونور شهر رفتیم برای یه دارو ! با خودم گفتم این که فقط یه قرص بود.. اونی که مریض خاص داره با قیمت های نجومی داروها و کمبودش.. چه حالی داره.. یه نفس عمیق کشیدم.. خیلی خسته بودم.. با خودم گفتم چقدر دوستش دارم که حاضر شدم برای پیداکردن داروش اینقدر سختی بکشم.. توی دلم گفتم امیدوارم این سختی ها ارزشش رو داشته باشه و اوضاع زندگی مون خوب بشه و این تلاش ها به نتیجه برسه.. ماشین گرفتیم و دخترک تا خونه خوابید.. سرراه یکم خرید کردم و اومدیم خونه شام پختم.. الان خستم. دو تا کار عقب افتاده دارم که باید تا شب انجام بشه.. ولی ته ته دلم میگه اوضاع درست میشه و این روزا هم میگذره.‌. دیشب بهش گفتم بیخیال نمیخواد بگردیم دنبال دارو بذار فردا صبح.. ولی قبول نکرد و گفت میخوام زودتر خوب بشم.. اینه که امروز با همه ی سختیاش رفتم و دارو رو پیداکردم و میخوام پای درست کردن و نگه داشتن این زندگی وایسم

گردن‌بند

دیشب که اومد خونه یه موزیک گذاشت با هم گوش کردیم.

 

تو گذشته هامو فهمیدی

حال و روزمو خودت دیدی

کلی مهربونی کردی که

از با من بودن نترسیدی

 

این قسمت انگار وصف حال ما بود‌..

+عنوان، اسم همون موزیکه با صدای میثم ابراهیمی

یک عصر دلنشین

همسر عصر اومد و یک ساعت با هم حرف زدیم و چقدر این گفتگو عالی بود..

بعد رفت دنبال کاراش و منم ازش قول گرفتم که تا ۱۲ حتما برگرده..

دلم میخواد فردا بزنیم به دل طبیعت و یه نفسی بکشیم..

فضای خونه برام غیرقابل تحمل شده..

خدایا.‌. من منتظر روزهای خوبم.. تصورش میکنم و قند تو دلم آب میشه.. امیدوارم ببینم این روزها رو..

احساس میکنم از دوشنبه که بحث مون شد تا الان یه هفته گذشته.. اینقدر که سخت و نفس گیر بود !! حساب کردم دیدم تازه پنجشنبه ست !

کاش میشد چشامو ببندم بعد باز کنم و ببینم همه چی درست شده