این وسط ×ف× را کجای دلم بگذارم که دستور قیمه بادمجان از من میخواهد؟!!

بچه ها-بچه های دانشگاه را میگویم- اکثرا میپرسند سخت نیست؟ خونه داری و درس و ؟ وقت میکنی؟ میگویم آنقدرها هم سخت نیست. یعنی بود. آن اوایل. تنظیم کردن کارهای خانه با درس خواندن زمان برد. اما الان نه. نسبتا از وضع موجود راضی ام. و اصلا اعتقادی به این که مجردها می توانند وقت بیشتری را به درس اختصاص بدهند ندارم! چون نمی دهند! فردی که بیشتر از همه ی ما درس میخواند یک خانم است با دو تا بچه ی کوچک. قبول، مجردها وقت بیشتری دارند. مسئولیت یک خانه به عهده شان نیست. اما به گمانم آنقدر غرق افکارشان هستند که درس را بی خیال میشوند. خودم هم، هنوز حتی، مسیر خانه تا دانشگاه و بالعکس را، تنهایی، آنقدر فکر میکنم که ظرفیت مغزم تمام میشود. منتها جنس دغدغه های یک متاهل و مجرد متفاوت است. و شاید حتی هدف و نگاهی که به درس دارند. هستند متاهل هایی در همین کلاس خودمان با سن های نسبتا بالا که فقط بخاطر مدرک آمده اند. قبول. ولی عموما انسان در شرایط سخت بهتر عمل میکند. همین فردا که امتحان داریم، باور کنید نمرات متاهل ها با تمام شرایط نسبتا سخت تر شان، بهتر از مجرد ها خواهد شد !

نه این که بخواهم دو تا فرقه ی مجرد و متاهل راه بیندازم ها! خودم که ارتباطی با متاهل های کلاس ندارم. مگر همسن و سال های خودم. آن هم نه به اندازه ی دوستی ام با مجردهای کلاس. 

حرفم این است که شرایط به مراتب فشرده تر، آدم را قوی تر میکند. نه؟

با آن جوراب شلواری سفید اش..

امروز یک نوزاد اوتیسم ای دیدم یا شاید سندرم داونی بود. نمیدانم این دو یکی هستند یا نه. آن چه که مطمئنم، مهربانی مردم است. ساک صورتی دخترک را که در آغوشی آویزان مادرش بود توی مترو گذاشتند. صورت و موهایش را نوازش کردند. به مادرش جا دادند که راحت بایستد. و سهم من یک لبخند بود. به دخترک پیرهن صورتی و مادر جوانش. نه از روی ترحم. مثل واکنش ام به دیدن تمام نوزادهای دیگر. 

قدر سلامتی مان را بدانیم و شاکر باشیم. 

اگر یکی عنوان نداشته باشه باید چیکار کنه ؟

دیشب بعد از شش ماه و شش روز سکونت در تهران توفیق زیارت امام زاده صالح را یافتیم. بعد از احوالات ناخوشایند این چند روز برای هردو مون شدیدا همچین محیط آرامش بخشی نیاز بود. خصوصا این که من رو یاد حرم امام رضا(ع) مینداخت. قسمت قشنگ ماجرا عبور از بازار بود :)) در راه برگشت با رستوران های خفنی روبرو شدیم. هرچند اهل خرج کردن برای غذای بیرون نیستیم اما دلم خواست برای سالگرد عقدمون مثلا یکی شون رو امتحان کنیم.(البته در صورتی که مقادیری وجه مفت دست مون باشه وگرنه من عذاب وجدان میگیرم :\) ساعت نزدیک یک بود که رسیدیم خونه. چون به مترو نرسیدیم و مجبور شدیم با بی.آر.تی بیاییم. حدود یک ساعت و نیم ایستاده بودم و کمرم داشت خم میشد -ـ- با این حال راضی ام از انتخاب مون. وقتی که به حرم امام رضا دسترسی نداریم زیارت برادرشون میتونه آروم مون کنه :)

+ این کیبورد مزخرف حرف ب نداره. یعنی ب داره ها! ب نداره. همون حرفی رو میگم که باهاش کلمه ی بیتزا رو مینویسن. کلی جمله بندی مو بخاطر همین یه حرف تغیییر دادم! در ضمن از فردا قراره صاحب لب تاب بشم ^_^ حالا هی بگید مجردی بهتره :))

از همان دل گفته های آخر شبی

خب راستش ازدواج آدم رو لوس میکنه. شدیدا! و گاهی زودرنج. ممکنه رفتارهایی که اصلا وظیفه ی طرف مقابل نیست و صرفا از روی علاقه انجام میده اونقدر تکرار بشه که وظیفه به چشم بیاد. اونوقته که اگر انجام نشه دلخوری بوجود میاد. و همه ی این ها از یه وابستکی نشات میگیره. وابستگی ای که بدون اون نمیشه زنده موند. وابستگی ای که ریشه ش توی علاقه ست. همون علاقه ای که باعث میشه سختی ها رو کمرنگ تر ببینی. همونی که از شوقش میخوای اشک بریزی توی قشنگ ترین لحظه ها. گاهی اونقدر غرق خوشبختی هستیم که غافل میشیم. از بزرگ ترین نعمت های خدا. 

امشب از معدود شب هایی بود که همسری زودتر خوابید. شاید توی این شش ماه دوبار اتفاق افتاده باشه. من بیدار موندم و خندوانه دیدم. برای خودم سیب زمینی آغشته به بنیر درست کردم و تمام این مدت یه ترس خفیف اما بی وقفه همراهم بود. قطعا الان هم همسری رو بیدار میکنم و ورودم رو اعلام میکنم. وگرنه مثل اون شب خواب ترسناک خواهم دید. 

درک وضعیت همسران شهدا اصلا برام قابل درک نیست. این حجم از نبودن رو نمیتونم بفهمم. مطمنا یه غم همیشگی توی دل شون دارن. که نمیذاره به نهایت خوشجالی برسن. سخته.. خیلی. بریدن از وابستگی جتی تصورش هم محاله..

همچنان خوابم نمیاد. امیدوارم فردا بتونم بعد از نماز بیدار بمونم و یه صبحانه ی مفصل بخوریم :) با همون نون کنجدی خوشمزه که همسری هفت صبح با دوچرخه ش میاره خونه :)

وقتی دلمون گرفته، بی حوصله ایم، حال نداریم، چیکار کنیم ؟

صدای وانت سبزی فروش که اومد، همسری رو بفرستیم سبزی بگیره. توی این فاصله بپریم‌ جلو آینه، یه کوچولو خوشگل کنیم، پرتقال و کیوی پوست بگیریم. بچینیم توی بشقاب. روی کاغذ بنویسیم دوستت دارم. دو طرف جمله رو قلب بکشیم. آهنگ مورد علاقه رو پلی کنیم و بشینیم منتظر تا همسری بیاد :)

اولین هفته ی سال جدید هم سپری شد

عیدتون مبارک :)

داشتم سال نود و چهار رو مرور میکردم. بعضی اتفاقاتش شدیدا برام پررنگ بود. به همسری میگم هفته ی اول عقدمون بهترین روزهای عمرم بود. همه‌چیز عالی.. بی نهایت روزهای خوبی بود برام. نود و چهارم پر بود از تجربه. پر از بزرگ شدن. مسئولیت های مختلف و بزرگ. حتی گاها تغییر روحیه. یا حتی تغییر عقیده و سلیقه. به هر حال الحمدلله. نود و چهار در کنار روزاهای سخت و نفس گیرش، آرامش داشت برام. حتی وقت هایی که از شریک زندگیم دلخور شدم، تهش یقین داشتم یکی هست که کنارمه. همین میشد که شب ها با قهر خواب مون نمی برد. نود و چهار خوب بود. قطعا این سال رو یادم میمونه.

امیدوارم نود و پنج تون قشنگ تر تر باشه:)

بستن چمدون ها تمام شد. برم رختخواب بندازم که فردا مسافریم. پیش بسوی پایتخت.

رفیق لازم ایم

امشب که توی اینستا، پست یکی از دوستام رو دیدم و عکس و متنی که از دورهمی دوستانه شون گذاشته بود، به فکر افتادم یه اکیپ راه بندازم با ترکیب دوست ها و فامیل های تهرانی. جمعی که همسن باشیم و هم دل. گاهی دورهم جمع بشیم. با هم بخندیم، حرف بزنیم، غصه بخوریم،کتاب قرض بگیریم، شعر بخونیم.. یه نگاهی انداختم به لیست تلگرام. چند نفری بنظرم رسیدن.. منتها نمیدونم چطور مطرحش کنم. فقط این که شدیدا بهش نیاز دارم.. به یه اکیپِ دوستانه یِ همدلِ همراه.

صبح های خوب طور !

روزهایی که همسری پنج و نیم-شیش صبح از خونه میزنه بیرون پرانرژی ترین روزهای منه. اصولا معتقدم جای خوابیدم، میشه کارهای خیلی مفیدتری کرد! دیشب کشف کردیم دو تا کبوترها بعد از رفت و آمدهای مشکوک شون:)) به بالای کابینت های تراس، لونه ساختن ! نون ها دارن گرم میشن و آمده برای وعده ی غذایی مورد علاقه ی من، صبحانه. بخصوص با گردو. پیتزای دیشب شدیدا چشمک میزد منتها گذاشتم جز میان وعده هام!پیتزا ی خونگی سالم و خوشمزه:) برنامه ی امروزم مرتب کردن اتاق خوابه و جاروی خونه به علاوه ی شستن چندسری لباس. چیدن چمدون بمونه برای فردا انشاالله :)

صبح تون پر نور :)

اندر احوالات اسفند

آشپزخانه را تکانده ایم. و آن نیمچه اتاق کناری اش را. مانده هال و اتاق خواب. خانه یک جور عمیقی خفه است و دلگیر. هیچ‌کدام آنقدر گرسنه نیستیم که به خوردن ناهار فکر کنیم. کمی از خریدهایم مانده و دلم شدیدا دو تا ماهی قرمز کوچولو میخواهد توی تنگ گرد کوچک. که کف اش پر باشد از این تزیینات رنگارنگ. هیچ فکری برای سبزه نکرده ام!این بازاری ها به دلم نمینشیند .. البته حمل و نقلش با قطار یا .. آنقدر عاقلانه بنظر نمی آید ! به هرحال باید فکری برای سفره بکنم. البته که هیچ بایدی در کار نیست. اما لذت بخش است این کارها دیگر:)

ماییم و همان وبلاگ هایمان

خب .. راستش .. هیچی نمیتونه جای وبلاگ رو بگیره. خیلی سعی کردم نوشتن رو توی اینستا تمرین کنم. اما نشد. به دلم ننشست. 

برمیگردیم به دنیای وبلاگ :)